EFAİK-İ DERYA

 Güneşin doğduğu yere hayat diyorum

Aya bıraksam yerini, karanlığını istiyorum 

Gözlerim sağnağından ıslanmış yeryüzüm 

yağmurun bereketini ruhuma bekliyorum

kim bilir ki bir acının ateşinde yanmayı

soğumayan yüreği kor gibi yakmayı

el avuca sığmıyanı özgür bırakmayı

bilmeli insan acının ortağı olmayı

acının iki dudak arasında tarifi

kadere zar atıp beklemektir şansı

ısrarla terk etmektir ömrü, kaderine

bir uçurtmanın rüzagarla dansıdır

ey aşk senmisin acıyı mabetime sokan

hem eşşiz duyguların tadına vardıran 

hem canı canından eden acıları saklayan

adem oğlunu bir hiç uğruna kandıran